Bahar Üzerine

Bahar, her sene, kışın, beyaz ve soluk maviliğini yeşile dönüştürerek dört bir yanımızı ele geçiren bir istila hareketidir. Soğuk ve asalet timsali kış, henüz tahtından kalkmaya niyetlenmişken, bahar sessizce sızar; önce birkaç beyhude cemreyle göğe, suya ve toprağa fısıldar, sonra aniden taarruza geçer.

Her yer ansızın bir yeşil değişime uyanır. Şehirlerin köşebaşlarında, metruk bahçelerde, kaldırımların çatlaklarında, dağların yamacında, bayırların kıvrımında filizler, başını kaldırır ve hep bir ağızdan şu mısrayı terennüm ederler: Bahâr geldi, güzellendi sû-be-sû etrâf. Ağaçlar da bu çağrıya kayıtsız kalmaz; kışın suskun ve vakur duruşunu bozup türlü renklere bürünerek baharın coşkusuna ayak uydurur.

Ne var ki insanlık, bir anda tabiatın çehresini değiştiren bu yenilikten pek de rahatsız görünmez. Bilakis, gönüllü bir teslimiyet hâlindedir. Evvelce şemsiyesinin altına saklananlar, şimdi gün aşığı gibi güneşe yüz çevirir, soğuktan üşüyenler, ceketlerini ya koltuk altlarına sıkıştırır yahut omuzlarına atar. Parklar, sokaklar ve meydanlar, baharla birlikte dirilir. Hâlbuki birkaç ay evvel her yer suskun, her yüz donuktu; kimse sokağa adım atmaya dahi yeltenmez, içi çekmezdi.

Fakat bu ani değişimin en tesirli ve dikkat edilmesi gereken yanı, insanın ruhuna nüfuz edişidir. Bahar, sadece tabiatı değil, insanın iç dünyasını da hükmü altına alır. Önce masumane bir neşeyle başlar; ardından bir gevşeklik, bir hayalperestlik zuhur eder. İnsan, kışın ciddiyetini, çalışma azmini unutur; kuşlar gibi bir dala tüneyip pirelenmek, kediler gibi bir köşeye sinip pineklemek arzusuna kapılır. İş-güç, mecburi bir angaryaya dönüşür.

Denilebilir ki insan, aklıyla değil, mevsimle hareket eden bir mahlûktur. Yazın tembelleşir, güzün mahzunlaşır, kışın kabuğuna çekilir, baharda ise başında kavak yelleri eser. İşte baharın en büyük galebesi budur: İnsan denilen varlığı serazat hâle getirmesi.

Ve işin garibi, biz de buna gönülden razı oluruz.

Varsın ne hâle getiriyorsa getirsin!